O Papie

Jestem po lekturze książki pt.: "Jezuita. Papież Franciszek" i powiem Wam, że rewelacyjnie się czytało. Ten wywiad został zrobiony na długo przed wyborem na Papieża. Ale gdybym przeczytał tą książkę jeszcze przed konklawe, to uważałbym go za prawdziwego papabile. Jego prostota wypowiedzi i charyzma po prostu powala na kolana! Teraz wcale się nie dziwię, że nie zamieszkał w pokojach watykańskich, bo po prostu nigdy tego nie robił. Gdy był arcybiskupem Buenos Aires też mieszkał w schludnym mieszkanku i nic sobie z tego nie robił. A miał do dyspozycji pałac arcybiskupi, ale tam tylko "szedł do pracy"... No i teraz jest dokładnie tak samo:)

Podzielę się z Wami 2 fragmentami z książki, które szczególnie mnie dotknęły. Pierwszy z nich mówi o "kulturze spotkania", czyli tworzeniu relacji międzyludzkich: "...warto się głęboko zastanowić nad tym, czym jest «kultura spotkania» między osobami. Kultura ta zakłada przede wszystkim, ze drugi ma mi wiele do zaoferowania; że muszę podchodzić do niego w postawie otwartości i słuchania, bez żadnych uprzedzeń. To znaczy, że nie mogę myśleć, iż skoro ma odmienne od moich poglądy albo jest ateistą, to nic nie może wnieść do mojego życia. To nie tak. Każdy człowiek może może wnieść coś do naszego życia i każdy może coś od nas otrzymać. Uprzedzenia stanowią jakby mur, który uniemożliwia nam spotkanie." I to wg mnie nazywa się prawdziwa TOLERANCJA!!!

  
A drugi fragment odnosi się do przebaczania drugiemu: "... Przebaczenie musi być związane z dwiema postawami. Jeśli ktoś coś mi zrobił, mam mu wybaczyć. Ale moje wybaczenie dociera do drugiego, gdy ten czuje skruchę i wynagradza. Człowiek nie może powiedzieć:  «Wybaczam ci, nic się nie stało».... Mam być gotowy na udzielenie przebaczenia, ale staje się ono rzeczywistością wtedy, kiedy odbiorca jest w stanie je przyjąć. A jest w stanie przyjąć, gdy za wszystko żałuje i chce naprawić to, co zrobił. W przeciwnym razie osoba, której przebaczam, zostaje - mówiąc językiem futbolu - na pozycji spalonej. Czym innym jest przebaczać, a czym innym być w stanie je przyjąć. Jeżeli uderzę swoją matkę, a potem poproszę ją o wybaczenie za świadomością, że jeśli nie będzie mi się podobało jej zachowanie, znów ją uderzę, to one być może mi przebaczy, ale ja tego przebaczenia nie przyjmę, bo mam zamknięte serce. Innymi słowy, na otrzymanie przebaczenia trzeba być przygotowanym." Genialne spojrzenie na przebaczenie z punktu osoby obrażającej, a przyznaję, że jakoś nigdy nie popatrzyłem na tę sprawę z takiej perspektywy. Można powiedzieć, że pełne przebaczenie dokonuje dopiero wtedy, gdy obie strony uświadomią sobie to co zrobiły. Niby oczywiste, ale nie zawsze na to zwracamy uwagę. I tak mógłbym jeszcze długo spisywać fragmenty, ale myślę, że tymi dwoma zachęciłem Was do poczytania :)
A tak przy okazji, to powiedziałem sobie, że ze swej strony zrobię wszystko by Go osobiście spotkać i popatrzeć Mu głęboko w oczy :) A czy tak będzie, to wola Pana!
Trzymajcie się....sucho:)